ترک

..

.





جلیل صفر بیگی

میخواهم هارد بخرم و فیلم های لپ تاپ را تویش بریزم،

اما هر چه فکر میکنم میبینم نمیتوانم...

پایم تا دم مغازه اش میرود و بعد از آن دیگر نمیکشد
.

.

.

نگرانم که به تو
هدیه کنم شعرم را
وتو آن را به کسی....
واااای ولش کن اصلا...

قبل تر ها که یک وبلاگ را با نوشته های مخاطب خاص دار! یا جملات فرضا" مفهومی میخواندم با خودم میگفتم، وای چقدر باحال، چقدر باکلاس!!
بعدها فهمیدم که گاهی برای ساطع شدن یک پاراگراف سه خطی نویسنده میتواند چه زجری متحمل شده باشد...

دائما" تصویر حیاط جمکران، مخصوصا" رنگ سنگ های تراس های سمت چپی جلو چشمم است..
بس که بهشان چسبیدم و از نزدیک زمزمه شان کردم،

توی عکس های آن روز ده سال پیرتر نشان میدهم.

...
آن کس که کوه غم به دل عاشقان گذاشت
ماندم چرا اجازه ی آتشفشان نداد

با ما چه کرد عشق که صد بار قلبمان
تا پای مرگ رفت ولی باز جان نداد

بر کام بازمانده ی رندان تشنه لب
دستان مرگ جز قدحی شوکران نداد

...

شقایق وحشی لاله واژگون شد ز عشق
کوچک جوانه ی عشق من اما نهال نداد....

یه روزی میام زیارت شما
یا شما قدم رنجه میکنید..